Verder de diepte in.

Al binnen 10 minuten na het nemen van de eerste dosis Iboga, voelde ik een intens warme stroom van liefde door mijn lijf gaan. Ik ging liggen op mijn bed liggen en deed mijn ogen dicht….

Niet veel later werd ik opgeschrikt. Een krachtige stem riep luid en duidelijk: “the Answer is LOVE”, 3 keer. De laatste keer eindigde in een soort van fade out. Op de achtergrond zongen engelen: “Here’s to life and all the joy it brings”. Het werd warmer en warmer, overweldigend veel energie, liefde…..

Is dit het antwoord? Was ik binnen een uur al klaar met mijn ceremonie?

Langzaam veranderen er iets, als een golf die omlaag ging. Er kwamen lichtflitsen, meer en meer. Net zoals bij de film de matrix.

Het duurde even voor ik het door had, ik kon zo’n lichtflits aanraken met mijn vinger. Er kwam dan een helder beeld uit het verleden naar voren. Het was geen prettig beeld, op de achtergrond hoorde ik de stem weer “The answer is love….” ik sprak dit hardop uit en het onaangename beeld plofte als een zeepbel uit elkaar.

“Wow dit is mooi”, opeens snapte ik al die kleine lichtflitsen die in rijen naast elkaar naar beneden stroomde. Dit waren alle momenten in mijn onderbewustzijn, zoveel momenten… en die kon ik allemaal wegpoetsen. “Waar begin ik?” al snel merkte ik dat ik 2 momenten tegelijk weg kon poetsen, 10 tegelijk, hele rijen te gelijk, ik maakte er mappen van, het voelde of ik mijn file’s op de macbook aan het opruimen was. Met handen en voeten lag ik daar alles weg te poetsen.

Af en toe zag ik een enkele momenten weer terugvliegen, deze hadden meer aandacht en liefde nodig. Love is the Asnwer, love is life…

Tussendoor wilde ik kijken wat er rondom mij gebeurde. Was er nog een normale wereld?

Ik merkte dat alles zo vertraagd was, dat ik kleine licht balletjes door de kamer zag rond dansen op het geluid van de muziek die aanstond. Ik had een bril op, zo’n slaapbril, om mijn ogen in het donker open te kunnen houden. Ik keek dwars door de dikke laag zwarte plastic heen!

Droomde ik nu?  Opstaan lukte niet, dat was te zwaar.

Na de derde dosis kwam er een hele harde knal, echt heel hard, zoals een kanon. Mijn onderlichaam resoneerde mee op het geluid, krachtig werd ik door elkaar geschud.

Langzaam maakte mijn darmen geluiden die harder en harder werden.

Ik zag handen die naar binnen ging in mijn lijf aan het werk waren. Ik kon zelf ook naar binnen kijken, mijn hart mooi zien kloppend. Mezelf bewegen voelde als totaal onmogelijk.

Aan de handen zaten half doorzichtige wezens waar ik het gezicht niet van mocht zien op 1 na.

Zij had een ongekende zachte uitstraling iets verlegen en heel mooi, uit haar ogen kwam liefde en intens vertrouwen…. dit raakte me heel diep, ik huilde zachtjes en voelde heel veel warmte. Ik herkende haar.

Tussendoor piepte er iets, vluchtig ging het heen en weer.  “Hallo Hallo, ik ben er ook hoor”, riep een heel lief stemmetje . Het ging van onder naar links boven en was dan weer weg, “hallo hier ben ik, ik ben je kind, waarom wil je niet meer spelen?” en het was weer weg. Ah het kind in mij, mijn innerlijk kind…

“En dan moet je nu naar het toilet hoorde ik de lieve engel  zeggen, je darmen gaan leeg. Sta op en en ga….” Op staan lukte niet, ik rolde eerst van mijn bed af, zat op mijn knieën en handen en duwde me omhoog…..

“Ik kan staan, ik kan staan ik kan lopen!”, ik voelde me bijna 1 jaar oud; trots, ik kan staan! Ik kan lopen!

De aanwezige begeleider kwam naar me toe. “Pas op” hoorde ik hem zeggen, “pas op!”. Ik wankelde, het waren echt mijn eerste stapjes, lopen de wereld in, aan zijn hand. In de gang hing een spiegel en ik zag mezelf, ik zag mijn twee zonen in één gezicht. Zij en ik waren één! En er was nog een onbekend gezicht vol liefde aanwezig.

Terug op mijn bed, voelde het weer helemaal goed, zacht warm intens en diep, de muziek zo mooi.

De eerste stappen brachten me heel diep naar het kunnen vertrouwen, het kind kwam ook weer terug om te spelen.

Na een behoorlijke tijd van heerlijk voelen, intens warm zo liefdevol, werd ik me gewaar van een stem. Eerst dacht ik dat het mijn moeder was. ’t is zo’n stem met een lichte waarschuwing er in. Een soort verleiding om met die waarschuwing mee te gaan….En dan is het  ineens geen waarschuwing meer. Deze stem schetst een volledig doemerige scenario waar alles steeds ernstiger wordt, bang, angstig, eng….

Het was niet mijn moeder, ik ben het zelf! En ik realiseerde me in een flits dat bijna in elke gedachte die ik heb deze onderstroom van negatief denken aanwezig is. Is dit altijd zo? Staat dit tussen wie ik werkelijk ben? Of is dit juist wie ik duidelijk ben?

“Geef dit liefde, vertrouw het en vergeef”. “Geef alles liefde, vertrouw het en vergeef de ander”.

“Geef jezelf liefde, vertrouw het en vergeef jezelf”, hoorde ik de stem weer duidelijk spreken!

Weer een hele harde knal. Deze knal brak alles open, mijn hoofd, mijn hart, de wereld. De wereld ging van binnen naar buiten er stroomde alleen maar schoonheid naar buiten en na tijdje kwam het weer terug naar een oorspronkelijk staat….

“The answer is love” …. waren de eerste woorden die ik weer hoorde, alles voelde anders; meer dan alert en wakker. “Vergeef en vertrouw”, ik ging weer terug de droom in.Het lieve stemmetje was er ook weer, mijn innerlijk kind. En ik? Ik wás mijn innerlijk kind.

Vliegen! Ik kon vliegen! Ik snapte nu hoe het kon. Zo vloog ik de laatste uren van de ceremonie in, een krachtige intergalactische reis, zweefend door het heelal.

Nu weer terug op aarde, voel ik me herboren, liefdevol en vrij!

wikipedia Ibogaïne